مُهر بر لب زده

یکی از شاگردان علامه طباطبایی، جلسه درس و بحث ایشان را الگویی آموزشی و بسیار مفید برای حق‏جویان می‏داند و می‏فرماید: «علامه خیلی آرام و آهسته تدریس می‏کرد. از پراکنده‏گویی پرهیز داشت. در عوض، کم‏گوی و گزیده‏گو بود و بحث‏ها را با عباراتی کوتاه، اما متین و محکم بیان می‏کرد. وقتی می‏خواست درسی را آغاز کند، نخست موضوع را روشن و ابعادش را تشریح می‏کرد و بعد به استدلال در مورد آن می‏پرداخت. اگر حتی می‏خواست نظر فردی را رد کند یا مورد انتقاد قرار دهد، از عبارات ملامت‏گونه و سرزنش کننده استفاده نمی‏کرد. جلسه درس ایشان به صورتی بود که اگر شاگردی به درس ایشان انتقادی داشت، با مهربانی سخن او را گوش می‏داد و با کمال احترام او را متقاعد می‏کرد. علامه از اینکه با صراحت بگوید نمی‏دانم، ابایی نداشت. بارها اتفاق می‏افتاد که می‏گفت باید این موضوع را ببینم یا اینکه لازم است در خصوص آن فکر کنم، بعد جواب دهم».