مُهر بر لب زده

اَلمِرآةُ الّتی یَنظُرُ الاِنسانُ فیها اِلی اَخلاقِه هِی النّاسَ، لانَّهُ یَری مَحاسِنَهُ مِن اَولیائِه مِنهُم، وَ مَساویه مِن اَعدائِه فیهِم
آیینه ای که انسان اخلاقش را در آن می بیند، مردمند، زیرا خوبیهایش را از دوستانش که در میان آنهاست و بدیهایش را از دشمنانش که از مردمند می بیند.
                                     (ابن ابی الحدید، ج 20، ص 27)