مُهر بر لب زده

حضرت علی (ع) که الگو و نمونه عملی عدالت و زمامداری و رهبری مسلمانان بودند در کنار دشمنانی که مخالف دین اسلام بودند یاران و دوستداران وفاداری داشتند که در راه دین و انسانیت جان خود را فدا نمودند. مالک بن حارث (مالک اشتر) که حضرت علی (ع) درباره او فرمود: مالک شمشیری از شمشیرهای خداست و
همچنین فرمود: مالک برای من چنان بود که من به رسول خدا بودم. محمد بن ابی بکر بود، یکی از یاران وفادار مولا بود به نحوی که حضرت او را فرزند خود خطاب می نمودند. میثم تمار که حضرت علی (ع) خبر شهادت او را قبلاً به او داده بود در بالای دار مدح مولای خود را می نمود.
کمیل بن زیاد که اورا صاحب سرّ مولا می گفتند و در سن نود سالگی به دست حجاج شهید شد. عبد الله بن عباس که پس از شهادت مولا آن قدر گریست که نابینا شد. اویس قرنی که فضایل بیشماری داشت.
همچنین یاران وفادار دیگری که در طول زندگی خود همواره از شیعیان مخلص و دیندار بوده اند و در راه اسلام شهید گشته اند.‏
‏ گوشه هایی از وصیت حضرت علی (ع) به فرزندش حضرت امام حسن (ع): "نماز را در اول وقت بپا دار و زکات را در وقت خود به اهلش برسان، هنگام خشم و رضا به عدل و اقتصاد رفتار کن و مرگ را یاد کن و نهی می‌کنم تو را از آنکه بی اندیشه و تامل در گفتن و کردن سرعت کنی و با نفس خود جهاد کن و بر تو باد به مجالس که ذکر خدا در آن می شود و دعا بسیار کن..". در پایان ابیاتی در مدح مولا حضرت علی (ع) آورده می شود:
در کعبه و در کنشت موجود علی است عالم همه طالبند و مقصود علی است
نیک ار نگری حقیقت اشیاء را ‏ز آیینه کائنات مشهود علی است