محمدبن کعب» گفت: روزی با جمعی از یاران پیامبراعظم(ص) به اتفاق آن حضرت در مسجد نشسته بودیم. در این زمان حضرت فرمود: «اکنون مردی از این در داخل می شود که اهل بهشت است.» پس «عبدالله بن سلام» وارد شد.
بعضی از یاران حضرت نزد او رفتند و گفتند: ای عبدالله! ما را از کارهای خود که امید واعتماد داری تا به وسیله آن وارد بهشت شوی، آگاه کن. او در جواب گفت: من مردی ناتوان و کم عمل هستم. ولی بهترین چیزی که به واسطه آن به خداوند امید دارم تا مرا مورد آمرزش قرار دهد، دو چیز است: اول آنکه سلامت و پاکی نفس دارم و هرگز بدخواه کسی نیستم، دوم آنکه گفتار بیهوده را ترک کرده ام و از چیزهایی که برایم ضروری نیست، سخن نمی گویم.(1) در این رابطه پیامبر اسلام(ص) فرمود: طوبی لمن امسک الفضل من لسانه و انفق الفضل من ماله. خوشا به حال کسی که زیادی زبانش را نگه دارد و زیادی مالش را انفاق کند. (2)
پی نوشت
1- محجه البیضاء ج 5، ص 201
2- مجموعه و رام ، ج 1، ص 108
