مُهر بر لب زده

نقل کرده ‏اند که روزى به ایشان گفته شد فلان شخص به شما ناسزا مى‏گوید، ولى ایشان به گفته آن شخص اعتنایى نکردند. مرتبه دوم نیز به ایشان گفتند، باز آن مرحوم هیچ توجهى از خود نشان نداد. چند مرتبه به او این مطلب را تذکر دادند و ایشان اعتنایى نکردند.
فردى که خبر مى‏آورد با خود پنداشت: حتماً آقا میرزا محمد تقى شیرازى باور نمى‏کند. بنابراین دور هم جمع شدند و خدمت ایشان رسیدند و از آن مرحوم اجازه خواستند که به سخن آنان توجه کند. بعد مطلب را خدمت ایشان عرض کردند و به آن مرحوم گفتند: «آقا، شما هنوز باور نمى‏کنید که این شخص به شما ناسزا مى‏گوید و احتمال نمى‏دهید که یکى از این حرف ها درست باشد؟ ایشان در پاسخ فرمودند: چرا باور مى‏کنم.
آنان مى‏خواستند آقا میرزا محمد تقى شیرازى با آن شخص - که فاسق بود - برخورد منفى داشته باشد، ولى میرزا فرمودند: براى من ثابت نشده است که این شخص انسان فاسقى است، زیرا من الگوى کامل دین و امام معصوم نیستم و مردم نباید به من عقیده داشته باشند. این مطلب را از کسى نقل مى‏کنم که خود از آقا میرزا محمد تقى شیرازى نقل کرده است و مى‏خواسته ایشان را بر ضدّ شخص دشنام دهنده تحریک کند. آقا میرزا محمد تقى شیرازى فرموده بودند: آیا مى‏توانید براى من ثابت کنید که این شخص با وجود این‏که اعتقاد داشته که من انسان خوبى هستم، به من ناسزا گفته است تا کار او معصیت باشد؟ زیرا معصیت باید فاعلى باشد تا موجب گناه شمرده شود و اگر فاعلى نباشد گناه محسوب نمى‏شود. شاید او معتقد است که من انسان بدى هستم و به خیال خود مى‏خواهد نهى از منکر کند. اگر شما بتوانید ثابت کنید که با وجود این‏که مرا آدم خوبى مى‏داند ناسزا مى‏گوید، آن زمان بنده هم باور مى‏کنم که او شخص فاسقى است.