مُهر بر لب زده

از جمله عطاهایى که خداى متعال فقط به امام حسین علیه السلام داده، به زیارت ایشان مربوط مى شود. بدین معنا که زیارت ایشان حتى در حالت ترس نیز استحباب دارد وچه بسا ثواب آن دوچندان مى شود. در حالى که حج با همه عظمتى که دارد، مشروط به خالى بودن مسیر از خوف وخطر است وجمع فراوانى از فقها فرموده اند که اگر شخصى بدون اعتنا به این شرط حج بگزارد وطى راه خطرى متوجه او شود، حج او صحیح نیست. برخى پا را از این هم فراتر نهاده وفرموده اند: اگر راه توأم با خوف وخطر باشد ولى شخص به سلامت به حج برود، حج او صحیح نخواهد بود؛ زیرا چنین شخصى به این شرط که یکى از شروط استطاعت است اعتنا نکرده است. روشن است که مفهوم استطاعت فقط ناظر به استطاعت مالى نیست وامنیت راه را نیز شامل مى شود ودر حالاتى که راه ایمن نیست استطاعت حاصل نمى شود.
اما زیارت امام حسین علیه السلام حتى در حال خوف وترس استحباب دارد ونسبت به آن سفارش شده است. در طى تاریخ با این که زمامداران ستمگر، زائران حرم حضرت سیدالشهدا علیه السلام را به زندان مى افکندند وچه بسا دست وپاى آنان را مى بریدند واموالشان را مصادره مى کردند، ولى با این حال شنیده نشده است که ائمه علیهم السلام آنان را از این کار نهى کرده باشند، بلکه آنان را به این کار تشویق مى فرمودند. روایت شده است که ابن بکیر به امام صادق علیه السلام عرضه داشت: هرگاه از منطقه ارجان مى گذرم دلم براى زیارت بارگاه جدت [امام حسین علیه السلام] پر مى کشد، ولى وقتى بدان جا مى روم در تمام طول راه از سلطان وجاسوسان ونگهبانان مسلّح، سخت هراسناک ووحشتزده هستم. امام به او فرمود:
یابنَ بُکیر، أما تُحِبُّ أن یراکَ اللّه فینا خائِفاً، أما تَعلَمُ أَنَّهُ مَن خافَ لِخَوفِنا أظَلَّهُ اللّه فی ظِلِّ عَرشِهِ، وکانَ مُحدّثهُ الحسین علیه السلام تحتَ العرشِ وآمَنَهُ اللّه مِن أفزاعِ یومِ القیامةِ، یَفزعُ النّاسُ ولا یفزعُ، فإن فَزِعَ وَقَّرَتهُ الملائکةُ وسَکَّنَتْ قَلبَهُ بِالبِشارةِ؛ اى پسر بکیر، دوست ندارى خدا ببیند که به خاطر ما ترسیده اى؟ آیا نمى دانى که هرکس به خاطر ما بترسد، خدا او را در سایه عرش خود جاى مى دهد وامام حسین علیه السلام در زیر عرش الهى [همدم و] هم سخن او خواهد بود وخدا او را از هول وهراس قیامت ایمن مى دارد؟
چنین کسى وقتى مردم وحشت زده مى شوند هراسناک نمى شود؛ زیرا به محض آن که وحشت زده شود فرشتگان او را دلدارى مى دهند وبا بشارت دادن به وى، او را آسوده خاطر مى کنند.
همین مسأله باعث شده است که زائران بارگاه ابا عبداللّه الحسین علیه السلام در سرما وگرما ودر اوضاع دشوار وبا وجود خطرهاى گوناگون ودورى راه به سمت بارگاه ملکوتى آن حضرت بیایند وهمین امر باعث شده است که امام صادق علیه السلام با چنین تعابیر بلند ودرخشانى آنان را بستاید:
اللهم إنّ أعدائَنا عابوا علیهم خُروجَهم فَلَمْ ینهَهُمْ ذلکَ عَنِ الشّخوصِ إلَینا وَخِلافاً مِنهُم على مَن خالَفَنا فَارْحمْ تِلکَ الوُجوهَ الّتی قَد غَیَّرَتها الشّمسُ... اللّهم إنی أستَودِعُکَ تلکَ الأنفسَ وتلکَ الأبدانَ حتّى نُوافِیَهم على الحوضِ یومَ العَطَشِ؛ خدایا، دشمنان ما بر بیرون آمدنِ آنان خرده گرفتند ولى این کار آنان را از آمدن نزد ما باز نداشت وآنان با مخالفان ما از در مخالفت درآمدند. پس بار خدایا این چهره هایى را که تابش آفتاب رنگشان را دگرگون کرده است مورد لطف ورحمت خود قرار ده... خدایا من این جان ها واین پیکرها را در نزد حضرتت به ودیعت مى نهم تا در روز تشنگى در کنار حوض کوثر با آنها ملاقات نماییم.
در حدیث محمدبن مسلم آمده است که امام باقر علیه السلام به او فرمود: آیا نزد قبر امام حسین مى آیى؟ گفت: آرى، البته با بیم وهراس. حضرت به او فرمود:
ما کانَ مِن هذا أشدُّ فالثّوابُ فیهِ على قدرِ الخَوف؛ در این راه هرچه سختى ها بیشتر باشد، ثواب نیز بیشتر و به اندازه ترس است.
کسى که در راه خدمت به سیدالشهدا علیه السلام سختى ها ومشکلات را تحمل کند، بى شک پاداشش بیش از دیگران خواهد بود، وآن دشوارى ها نیز لطفى است که خداى متعال در حق او روا داشته است. براى مثال کسى که یک میلیون تومان در این راه مصرف کند واین مبلغ ده درصد دارایى او باشد، وشخص دیگرى همین مبلغ را در راه سیدالشهدا علیه السلام مصرف کند ولى این مبلغ پنج درصد دارایى اش را تشکیل دهد، بى شک ثواب عمل شخص اول بیشتر خواهد بود.
شخص کارگرى با دسترنج خود حسینیه اى در شهر خود بنا کرد؛ بدین ترتیب که از صبح تا شب کار مى کرد ودر پایان روز، مزد کار روزانه اش را به سه قسمت تقسیم، وثلث آن را به نام امام حسین علیه السلام پس انداز مى کرد. با گذشت زمان ودر پى برکتى که خدا در اموال او قرار داد، با همان پس انداز قطعه زمینى در خارج شهر خرید ودیرى نپایید که آن شهر توسعه یافت وزمین یادشده داخل شهر قرار گرفت. پس از آن، مرد کارگر در آن قطعه زمین حسینیه اى بنا کرد که هیچ گاه از رفت وآمد نمازگزاران وعزاداران امام حسین علیه السلام خالى نمى شد والبته این مسأله از توفیقات الهى حاصل شد.
در روز قیامت که دارایى وفرزندان به کار انسان نمى آید، این مرد حسینیه اى در کارنامه اعمال خود دارد که آن را وقف حضرت سیدالشهدا علیه السلام کرده است.
ما نیز باید در این راه قدم برداریم وهمت خود را مصروف خدمتگزارى به امام حسین علیه السلام کنیم وهیچ خدمتى را در این راهِ بى مانند واستثنایى، کوچک نشماریم؛ زیرا توفیق از جانب خداى سبحان است وخدا تمام امورى را که به امام حسین علیه السلام مربوط است، استثنایى قرار داده است.