مُهر بر لب زده

سوگوارى ها، گریه ها وخدمتگزارى هایى که طى دیشب وامروز در سطح کره زمین ـ وحتى آسمان ها وبهشت ـ براى حضرت سیدالشهدا علیه السلام صورت گرفته از شمار بیرون است.
فقط خداى متعال وکسانى که خود خدا خواسته است مى توانند این حجم عظیم از عزادارى را دریابند وعدّه عزاداران آن حضرت را شماره کنند.
ممکن است بتوان عزاداران وعزادارى هاى روى زمین را شمرد، اما چگونه مى توان انبوه عزاداران آسمان ها وسوگواران عوالم بالا را شماره کرد؟
سوگوارى براى امام حسین علیه السلام فقط به شیعیان یا مسلمانان اختصاص ندارد، وهستند کسانى که مسلمان نیستند ولى براى آن حضرت اشک مى ریزند وسوگوارى مى کنند. از این رو تعیین عده دقیق آنان ـ دست کم ـ بسیار دشوار است. بر فرض که کسى بتواند عدد دقیق عزاداران را در زمین حساب کند، اما قطرات اشکى را که دیشب وامروز براى آن حضرت جارى شده چه کسى مى تواند بشمارد؟ از طرفى چه کسى مى تواند ارزش واقعى این قطرات را بداند؟ آیا یک قطره از این اشک ها را مى توان با میلیون ها یا میلیاردها ثروت مقایسه نمود؟
وانگهى همه اشک هایى هم که در این مدت ریخته مى شود ارزش یکسان ندارند وجایگاه عزاداران داراى مراتب بسیار است. براى نمونه اشکى که از چشمان مبارک صدیقه دو عالم حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام در ماتم سیدالشهدا علیه السلام مى ریزد نمى توان گفت هر قطره آن از عالم ومافیها باارزش تر است. اصلاً این دو با یکدیگر سنخیت ندارند واین مقایسه از اساس درست نیست.
براى این که این موضوع روشن تر شود مثالى عرض مى کنم:
نقل است هنگامى که امام حسن وامام حسین علیهماالسلام در سن کودکى بودند روزى به جدشان رسول خدا صلى الله علیه و آله گفتند: برخى از بچه ها وهم سالان ما مرکب سوارى دارند ولى ما نداریم. رسول خدا صلى الله علیه و آله آنان را بر شانه مبارک خود سوار نمودند. گفتند: مرکب بچه ها صدا مى دهد وشیهه مى کشد. حضرت نیز شروع کردند به سخن گفتن و لفظ «الهى العفو، الهى العفو» را بر زبان جارى نمودن. در این هنگام جبرئیل امین فرود آمد وعرض کرد: اگر همچنان استغفار کنید و«العفو» بگویید خداى متعال آتش دوزخ را خاموش خواهد کرد.
شکى نیست که عدالت الهى اقتضا مى کند که جهنم باشد، وگرنه چگونه مى توان کسانى چون شمربن ذى الجوشن وحرمله را به کیفر رساند؟ این افراد اگر در این جهان هزاران بار کشته شوند، براى مجازاتشان کافى نیست.
این تأثیر «العفو» گفتن رسول خدا صلى الله علیه و آله است. حال طلب عفو ایشان کجا و«العفو» گفتن دیگران کجا؟!
گریه بر امام حسین نیز چنین است واشک هایى که در ماتم آن حضرت از دیدگان افراد جارى مى شود، هرچند در هر حال همگى ارزشمند هستند ولى یکسان وهم ارزش نمى باشند. رسول خدا صلى الله علیه و آله بر مصیبت سیدالشهدا علیه السلام گریه مى کنند وما هم گریه مى کنیم، ولى گریه آن جناب کجا وگریه ما کجا؟!