مُهر بر لب زده

امام علیه السلام اجازه ندادند به اجساد شهدا جسارت واهانت شود، ولى تمام اهانت ها را خودشان به جان خریدند. در همه جنگ ها معمولاً سربازان مورد اهانت قرار مى گیرند وسرداران وفرماندهان در معرض اهانت قرار نمى گیرند،یا کم تر قرار مى گیرند. اما در این جا هم امام حسین علیه السلام استثنا هستند. ایشان مانع هرگونه اهانت احتمالى دشمنان به پیکر شهیدان شدند، ولى خود آماج انواع اهانت ها وجسارت ها قرار گرفتند. ایشان آخرین کسى بودند که به شهادت رسیدند وهنگامى که بدن مطهر حضرت بر خاک گرم کربلا افتاد هیچ یک از یاران باوفایشان نبود تا مانع جسارت دشمنان شود، بدن مطهرشان را به خیمه ها بیاورد، یا سر مبارکشان را به دامن بگیرد. آن حضرت خودشان را سپر بلاى تمام شهیدان نمودند....
آب خواستن از دشمنان
یکى از اهانت هاى فراوانى که امام حسین علیه السلام در روز عاشورا به جان خریدند، آب خواستن از دشمنان بود. امام عقل کامل است، وبه خوبى مى داند که آب خواستن از دشمنِ پیش رو آن هم از طریق بالاترین مقام نظامى چه قدر براى آن فرمانده ولشکریانش مایه سرشکستگى است. از طرفى اظهار چنین تقاضایى از اشخاص لئیم براى نفس با کرامتِ یک انسان ارجمند وبزرگوار، فوق العاده سنگین ودشوار است، وهرچه نفس او بزرگوارتر باشد این کار برایش تلخ تر وناگوارتر خواهد بود. روز عاشورا این امکان وجود داشت که به جاى سیدالشهدا علیه السلام، دیگران از دشمن آب بخواهند، ولى در تاریخ هرگز نشنیده ایم که على اکبر، حضرت عباس، بریر، زهیر، حبیب، یا جُون، از دشمن آب خواسته باشند. حضرت سیدالشهدا علیه السلام در روز عاشورا چندین بار از دشمنان تقاضاى آب کردند. شاید حکمت تکرار این تقاضا اتمام حجت بر دشمنان ونشان دادن عمق فاجعه وشدت انحطاط روحى آنان بود. آن حضرت این تکلیف شاق را انجام دادند واین اهانت را به جان خریدند تا یارانشان مورد این اهانت قرار نگیرند.
این مطلب نیز از استثنائات قضیه کربلاست، خدا مى داند تحمل چنین اهانتى بر دل آقا چقدر دشوار بود....