مُهر بر لب زده

عزاداران ودوستان امام حسین علیه السلام نیز همانند آن حضرت استثنا هستند. سوگواران، زائران، وخادمان آن حضرت، کسانى که نام ویاد ایشان را زنده نگاه مى دارند وکسانى که بر مصائب جانسوز ایشان اشک مى ریزند پاداش بى مانندى در انتظار آنهاست واهل بیت علیهم السلام به نحوى استثنایى با آنان برخورد کرده اند. معاویه بن وهب مى گوید:
براى تشرف به محضر امام صادق علیه السلام اجازه گرفتم. وقتى وارد شدم دیدم آن حضرت مشغول نماز هستند. منتظر نشستم تا نماز ایشان تمام شد. پس از پایان نماز آن حضرت شروع به مناجات با خدا نمودند وعرضه داشتند: «اى کسى که ما را به کرامت و وصایت ممتاز کرد وبه ما وعده شفاعت داد وعلم گذشته وآینده را به ما عطا نمود... من وبرادرانم را بیامرزد که براى نیکى به ما وبه امید به دست آوردن پاداشى که در ایجاد پیوند با ما نهاده اى ونیز شاد کردن دل پیامبرت ـ که درود تو بر او وخاندنش باد ـ وفرمان بردارى از ما وخشمگین کردن دشمنان ما وبه دست آوردن خشنودى ات اموال خود را صرف کردند... [بار پروردگارا] پس از جانب ما خشنودى ات را پاداش آنان قرار ده ودر شبان وروزان پاسشان دار... وبا آنان همراه باش وشر هر ستمگر سرکش وهر آفریده ناتوان یا نیرومند ونیز شر شیاطین جن وانس را از آنان به دور دار وبه آنان که ما را بر فرزندان واهل وخویشان خود ترجیح دادند بهتر از آنچه انتظار دارند، عطا کن. خدایا... بر آن چهره هایى که آفتاب رنگشان را دگرگون کرده رحمت کن وآن گونه هایى را که بر قبر اباعبداللّه نهاده مى شود مورد رحمت قرار ده وآن دیدگانى را که به مهر ما گریان مى شوند مشمول مهر خود قرار ده وآن دل هایى را که براى ما بى تاب شد وسوخت مشمول مهر خود گردان وفریادهایى را که براى ماست مشمول رحمت خود ساز. پروردگارا، من این جان ها واین تن ها را تا زمانى که در روز تشنگى در کنار حوض [کوثر] ملاقاتشان کنیم، به تو مى سپارم». حضرت همان طور که در حال سجده بودند پیوسته این دعا را مى خواندند. وقتى مناجات ایشان به پایان رسید عرضه داشتم: فدایت شوم، اگر این دعایى که از شما شنیدم در حق کسى مى بود که اصلاً خدا را هم نمى شناخت به گمانم که آتش دوزخ را بهره اى در او نبود...[