مُهر بر لب زده

حال که دانستیم عزاداران سیدالشهدا علیه السلام همانند خود آن حضرت استثنایى اند، قدر بدانیم وبکوشیم حق این نعمت را ادا کنیم. همان طور که امام حسین علیه السلام دست به فداکارى هاى گوناگون زدند وبسیارى از اهانت ها را به جاى اصحابشان تحمل فرمودند بکوشیم ما نیز با اقتدا به آن حضرت، اهانت ها وسختى هاى روحى را در راه ایشان به جان بخریم. بسیارى از ما براى اقامه شعائر حسینى خستگى وبى خوابى را تحمل مى کنیم واز جسم وپول خود مایه مى گذاریم ولى رنج هاى روحى واهانت ها وشماتت ها را تحمل نمى کنیم. اگر کسى بر ما خرده گرفت که عزادارى خرافات است، وموجبات تمسخر دشمنان را فراهم مى کند، نباید دلسرد شویم وبگوییم زخم زبان از زخم تیغ بدتر است.
آرى بدتر است ولى باید این زخم زبان ها را هم مانند مولایمان بر خود هموار کنیم وخم به ابرو نیاوریم.
تحمل این زخم زبان ها در راه امام حسین علیه السلام عزت دو جهان است واگر شماتت ها را در این راه تحمل کردیم مشمول دعاى خیر ائمه ـ از جمله همین دعاى یاد شده ـ مى گردیم، وتفاوتى ندارد که این خرده گرفتن ها از سوى دشمنان باشد یا غیر آنها.
چه بسا بعضى، عزادارى را نوعى بى فرهنگى مى دانند وبر عزاداران خرده مى گیرند وآنان را مسخره مى کنند. چنین کسانى بى شک نگون بخت ترین افراد عالم مى باشند. سعى کنیم هرچند جواب این افراد نادان وعیب جو را مى دانیم تحمل کنیم وبه آنان پاسخ ندهیم. البته فراموش نکنیم که خدا هرچند از حق خود گذشت مى کند، از توهین به دستگاه سیدالشهدا علیه السلام ومبارزه با آن در نمى گذرد. دست خدا پشت این عزادارى هاست ومشیت الهى بر این تعلق گرفته است که این دستگاه هرساله جلوه ورونق وآوازه بیشترى پیدا کند. تمام زیارات رسول خدا وائمه اطهار علیهم السلام که از ناحیه اهل بیت علیهم السلام وارد شده است (وبى شک گفتار اهل بیت گفتار خدا مى باشد) ولى در عین حال زیارت عاشوراى امام حسین علیه السلام مستقیماً به صورت حدیث قدسى از جانب ذات بارى تعالى نازل شده است واین نکته از میان زیارات چهارده معصوم علیهم السلام فقط به امام حسین علیه السلام اختصاص دارد.
عزاى طویریج که از سنت هاى دیر پا وحسنه است ودر بسیارى از نقاط جهان برگزار مى شود، در عاشوراى امسال ساعت ها طول کشیده است. مى گویند مرحوم سید بحرالعلوم در زمان مرجعیت خود یک روز عاشورا در محل گذر دسته عزادارى طویریج ایستاده بود وعزاداران را تماشا مى کرد وسینه مى زد. ناگهان حاضران مشاهده کردند که ایشان یکباره منقلب شدند وعمامه را بر زمین زدند ودر میان عزاداران رفته، شروع کردند به «حسین، حسین» گفتن وسینه زدن. پس از پایان عزادارى اطرافیان اعتراض کردند که: آقا این کار مناسب شأن شما نبود. فرمود: چه کنم، همان طور که نگاه مى کردم یکباره مولایم آقا امام زمان «عجل اللّه تعالى فرجه الشریف» را وسط جمعیت مشاهده کردم.
وقتى حضرت ولى عصر «عجل اللّه تعالى فرجه الشریف» پس از گذشت بیش از هزار سال در مراسم عزادارى شرکت مى کنند تکلیف کسانى که این عزادارى ها را مسخره مى کنند معلوم مى شود.
بکوشیم ما نیز چون مولایمان در تحمل دشوارى هاى روحى وجسمى استثنایى باشیم. ان شاءاللّه خداى متعال همه دوستداران، زائران، عزاداران آن حضرت را به برکت خود سیدالشهدا علیه السلام مشمول رحمت واسعه خود قرار دهد.