شکست ساقه را و شاخه خیال را برید
مرا پرنده آفرید و نغمه ریخت در دلم
زبان سرخ تک درخت باغ لال را برید
چرا پرنده و غریب و بی قرارم آفرید؟
چرا بدون گل قبای سبز سال را برید؟
کدام مست از میان واژه های شاعران
فراق را خرید و ریشه وصال را برید؟
کدام دست داس ماه را از آسمان گرفت
گلوی آبراه چشمه زلال را برید؟
پرنده بودن و قفس نداشتن مهم نبود
چرا مرا گذاشت روی کوه و بال را برید؟
نغمه مستشار نظامی/تابستان 89
همه روز روزه بودن، همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن
ز مدینه تا به مکه، سر و پا برهنه رفتن
دو لب از برای لبیک، به وظیفه باز کردن
به مساجد و معابد، همه اعتکاف کردن
ز مناهی و ملاهی، همه احتراز کردن
شب جمعه ها نخفتن، به خدای راز گفتن
ز وجود بی نیازش، طلب نیاز کردن
به خدا که هیچکس را، ثمر آنقدر نباشد
که به روی ناامیدی در بسته باز کردن
شعر از شیخ بهایی
بـی زار از جـوانـــی و از زنــــدگانـــــی ام
جانانه ام چو رفت، چرا جان نمی رود؟
ای مرگ! همتی! که به جانان رسانی ام
هرشب به یاد ماه رخت تا سحر گهــان
هر اختری اســـت، شاهــد اخترفشانی ام
بر تیرهای کینه سپر گشــت ســــینه ام
آرم گـــواه، پیش تـــو، پشت کمـــانی ام
یاری زمرگ می طلبم، غربتـم ببیـــن
امـــت پس ازتــو کرد عجب قدردانی ام!
موی سپید وفصل جوانی، خبـردهـــد
کزهـــجرخود به روز سیه می نشانی ام
دیوار می کنـــد کمکـم، راه مــی روم
دیــــگرمــــپرس حــال مــن وناتوانی ام
سوزنده تر زآتش غم، غربت علی (ع) است
ای مرگ، مانده ام که توازغم، رهانی ام
علی انسانی
