مُهر بر لب زده

یک نفر نابینا به حضور پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسید و عرض کرد من نابینا (یا شب کور) هستم صدای اذان جماعت را می‌شنوم ولی کسی نیست که دستم را بگیرد و مرا به جماعت برساند. پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: از منزل خود تا مسجد، طنابی ببند، هنگام نماز جماعت، آن طناب را بگیر و با راهنمایی آن خود را به مسجد برسان و در نماز جماعت شرکت کن.

تهذیب الاحکام جدید، ج2، ص266.

بسیاری از یاران باوفای شهید کربلا، امام حسین (ع) به خاک و خون غلتیده و به شرف شهادت نایل آمده بودند.
«‌ابوثمامه صیداوی»‌یکی از یاوران و فداکاران امام شهید (ع) – متوجه شد که وقت نمازظهر فرار رسیده است. بی‌درنگ به حضور امام حسین (ع) شتافت و گفت : « یا اباعبدا... !‌جانم فدایت باد، می‌بینم که این دشمنان بی‌دین، دست به نبردی سخت زده‌اند، اما به خدا سوگند من نمی‌گذارم تو کشته شوی، مگر اینکه پیش از تو به خون در غلتم !‌اینک دوست دارم که این آخرین نماز ظهر را با شما به جای آورم.»
امام حسین (ع) سربر آسمان فراز کرد و چون دید هنگام نماز فرا رسیده، فرمود:
« ای ابوثمامه! از نماز یاد کردی. خداوند تو را در صف نمازگزاران قرار دهد.» سپس فرمود :
«‌از این گروه بخواه تا دست از جنگ بردارند،‌زیرا ما می‌خواهیم اقامة نماز کنیم.»
در این هنگام یکی از سربازان سپاه یزید، با صدای بلند و گستاخانه و بی شرمانه فریاد برآورد:
«‌نماز شما مقبول درگاه خداوند نیست!»
«‌زهیربن قیس » و «سعید بن عبدا...»‌که چنین دیدند، پیش روی حضرت ایستادند،‌تا امام بتواند نماز ظهر را به جا آورد.
آن دو بزرگوار وجود خود را سپر تیرها و نیزه‌ها ساختند و امام حسین (ع) در آن هنگامة خون و شمشیر با تعداد اندکی که از یاران بی‌نظیرش باقی مانده بود، به اقامة نماز خوف پرداخت.

منتهی الآمال، ج 1، ص 420

طاووس یمانی گفت : « شبی از کنار کعبه عبور می‌کردم، دیدم امام سجاد ( ع) به حجر اسماعیل (ع) وارد شد و مشغول نماز گردید، سپس به سجده رفت. من با خود گفتم : در این مرد صالح از خاندان رسالت و نیکی است؛ خوب است از فرصت استفاده کنم و گوش کنم، بدانم که دعای آن حضرت در سجده چیست؟
شنیدم در سجده می‌گفت :
«‌عْبُیًدْکُ بِفَناِئکُ، مِسًتکینُکُ بِفَنائِکُ، فَقیرْکُ بِفَناِئکُ، سائِلُکُ بِفَناِئکُ؛»
بندةکوچک تو به در خانة تو آمده، بی چارة تو به در خانة تو آمده، فقیر تو به در خانة تو آمده، درخواست کننده‌ات به درگاه تو آمده است.»
طاووس می‌گوید: «‌آن را یاد گرفتم و در رفع هر اندوه و گرفتاری آن دعا را خواندم و اندوه و گرفتاریم برطرف شد.»

ترجمه ارشاد، ج2 ، ص 144
کشف الغمه، ج2،ص273

بعد از اینکه حربن یزید ریاحی جلوی امام حسین (ع) را گرفت و درجایی نگاه داشت وقت نماز رسید. امام (ع) خواست با یارانش نماز بخواند.
« حجاب بن مسروق جعفی»‌اذان ظهر را گفت . امام قبل از نماز بین دو لشکر ایستاد و سپس رو به سپاه «‌حر»‌کرد و اتمام حجت نمودو خطبه‌ای خواند.
پس از اتمام خطبه و خواندن اذان ظهر، امام به حر فرمود: شما با اصحابت نماز بخوان و من هم با اصحاب خود.
« حر »‌گفت : «‌نه، شما نماز بخوان و ما پشت سر شما نماز می‌خوانیم. هر دو سپاه به امام حسین (ع) اقتدا کردند و نماز ظهر را خواندند و نتیجه این نماز رستگاری حر و بازگشتش به سوی امام بود.

سوگنامه آل محمد (ص). ص 218

از « سهل شوشتری» که از عرفای بزرگ و اهل کرامات بود پرسیدند : چگونه به این مقام رسیدی؟
گفت : من در کودکی نزد دایی‌ام زندگی می‌کردم، شبی او را دیدم که رو به قبله نشسته و مشغول نماز خواندن است. از حالت او خوشم آمد، کنارش نشستم تا نمازش تمام شد، گفت: برو بخواب. فردا شب نیز بیدار شدم و او را در حال نماز دیدم، گفت: برو بخواب
گفتم : دوست دارم هر چه شما می‌گویید من هم تکرار کنم.
دایی‌ام مرا رو به قبله نشاند و گفت یک مرتبه بگو:
« یا حاضر یا ناظر».
وقتی تکرار کردم، گفت : برای امشب بس است، برو بخواب.
این کار چند شب تکرار شد، کم کم وضو گرفتن را آموختم و این عمل را تکرار می‌کردم. بالاخره کار به جایی رسید که قبل از اذان صبح بیدار شده و پس از نماز پیوسته و مکرر « یا حاضر و یا ناظر» را تکرار می‌کردم و از اینکار لذت معنوی می‌بردم تا اینکه به این مقام رسیدم.

بارها اتفاق می‌افتاد که حضرت امام حسین (ع) جست و خیزکنان به سوی رسول خدا (ص) می‌شتافت و در حالی که آن بزرگوار در نوشینی سجده‌های خویش غرق بود، بر پشت وی سوار می‌شد!
پیامبر اکرم (ص) در حالیکه دستی بر زانو و دست دیگر بر کمر کودک دخترش می‌گرفت، سر از سجده برمی‌داشت و به همان گونه نمازش را به پایان می‌رساند.
یک بار هم رسول اکرم (ص) مردم را به خواندن نماز فراخواند، در حالیکه کودک خردسال دخترش، حضرت امام حسن (ع) به همراهش بود.
پیامبر (ص) نوه‌اش رادر کنار خویش نشاند و به نماز ایستاد .. .ناگهان مردم دیدند که رسول خدا، یکی از سجده‌هایش را بسیار طولانی کرد... وقتی نماز به پایان رسید نمازگزاران گفتند : یا رسول ا... ما تاکنون چنین سجده‌ای از شما ندیده بودیم، به گونه‌ای که گمان می‌کردیم وحی به شما رسیده است.
پیامبر (ص) فرمودند:
«نه مسأله وحی نبود؛ بلکه فرزندم حسن درحال سجده بر دوشم فرا رفت و من نخواستم که شتاب کنم و او را بر زمین گذارم. سجده‌ام را طول دادم تا خودش از دوشم پایین بیاید!»

اسرار آل محمد ، سلیم بن قیس ص146

لیث بن سعد می‌گوید :

« روزی پیامبر (ص) نماز جماعت می‌خواندو جمعی به وی اقتدا کرده بودند . حسین (ع) که کودک بود، در همان نزدیکی‌ها بود؛ وقتی رسول خدا (ص) به سجده می‌رفت، حسین (ع) آمد و به پشت پیامبر (ص) سوار می‌شد و پاهایش را حرکت می‌داد و می‌گفت :
« حُلْ ... حُل‎ْ » ( که شتر را با تکرار این واژه می‌رانند) هنگامی که رسول خدا (ص) می‌خواست سر از سجده بردار، حسین را می‌گرفت و آرام به زمین می‌گذاشت و بلند می‌شد و وقتی که به سجده می رفت، باز حسین بر پشت رسول خدا (ص) سوار می‌شد و پاهایش را حرکت می‌کند و گفت: « حُلْ ... حُل‎ْ »
این موضوع تا آخر نماز تکرار شد؛ یک نفر یهودی این منظره را می‌دید، به عنوان اعتراض نزد رسول خدا (ص) آمد و گفت : « ای محمد !‌شما با کودکان به گونه‌ای رفتار می‌کنید، که ما اینگونه رفتار نمی‌کنیم.»

پیامبر (ص) فرمود :

«‌اگر شما به خدا و سولش ایمان داشته باشید، به کودکان خود مهربانی می‌کنید و با مهر و نوازش با آنها رفتار می‌نمایید.»
یهودی از دستور مهرانگیز تربیتی اسلام و بلند نظری پیامبر (ص) مجذوب اسلام شد و همان دم قبول اسلام کرد و به صف مسلمین پیوست.

شخصی قصد سفر به منظور تجارت داشت، خدمت امام جعفر (علیه السلام) آمد و استخاره کرد، استخاره بد آمد، ولی او آن را نادیده گرفت و به مسافرت تجارتی رفت، و اتفاقا سود فراوانی هم به دست آورد.
وقتی بازگشت، خدمت امام صادق(علیه السلام) رفت وگفت: یادتان هست که برایم استخاره کردید و بد آمد؟ اما من آن را نادیده گرفتم و به سفر تجارتی که قصد داشتم رفتم و سود فراوانی هم به دست آوردم. حضرت به او فرمودند: یادت هست در این سفر فلان منزل خسته بودی، نماز مغرب و عشاء را خواندی، شام خوردی و خوابیدی، و هنگامی که بیدار شدی آفتاب صبح زده بود، و نماز صبح تو قضا شد؟ با شرمندگی عرض کرد: آری، یابن رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) حضرت فرمودند:
اگر خداوند متعال دنیا و هرآنچه در آن است را به تو داده بود، جبران آن خسارت معنوی نمی شد

با سفیه همنشینی نکن و از مجالست با دورو و منافق بپرهیز.
پسرم! سه خصلت است که در هر که باشد ایمانش کامل است:
اول آنکه چون راضی شود، رضایتش او را به باطل نکشاند.
دوم آنکه چون خشمگین شود، غضب او را از حق بیرون نکند.
سوم آنکه چون قدرت یابد، در پی آنچه حق او نیست، نرود.
پسرم! یا دانا باش، یا دانش‌آموز، یا شنونده باش، یا دوستدار اهل علم، و جز اینها نباش که هلاک شوی.
پسرم! در مجالس دانشمندان حاضر شو؛ چرا که خداوند، دلهای مرده را با دانش حیات می‌بخشد3».
و ... در پایان، باشد که از حکمت‌های لقمانی بهره‌مند شویم، تا به اخلاق قرآنی آراسته گردیم.

پی‌نوشتها

1. گلستان سعدی، باب دوم حکایت 20.
2. اعلام القرآن، شبستری، ص 847.
3. لغتنامه دهخدا، ذیل واژه لقمان، به نقل از منابعی همچون: العقد الفرید، البیان و التبیین و عیون الأخبار.

خب در اینکه شهدا مقامشون خیلی بالاست و کسی به این سادگی نمیتونه به گرد پاشون برسه شکی نیست.
فکر نکنم کسی باشه که لااقل این آیه رو نشنیده باشه که :
وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ - آل عمران:169
آنان که در راه خدا کشته شدند را مرده مپندار، بلکه زنده اند و نزدپروردگارشان به ایشان روزی می دهند
و یا این آیه که:
وَمَن یَخْرُجْ مِن بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلى اللّهِ وَکَانَ اللّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا – نساء:100
هر کس که از خانه خویش بیرون آید تا به سوی خدا ورسولش مهاجرت کند و آنگاه مرگ او را دریابد ، مزدش بر عهده خداست ،و خدا آمرزنده و مهربان است.
حدیث که دیگه الی ماشا الله داریم. بخاطر همین بود که تا در باغ شهادت باز بود همه برای شربت شهادت سر و کله میشکوندن عزیزم.
اما؛ اما من امروز میخوام به مژده با شماهایی که هنوز شهید نشدین بدم که بابا شهید شدن که چیزی نیست. با این کاری که من یادتون میدم هر روز میتونید هزار بار شهید بشین بدون اینکه جونتون دربیاد!
من اسمشو میزارم قرص شهادت 500. این 500، دُزِشه مثل کدئین 500. راستی فکر نکنین که من درآوردیه ها. اتفاقا خیلی هم پدر مادر دار و مارک داره.
بفرمایید:
قال امیر المومنین، علی علیه السلام: مَا المُجاهِدُ الشهیدُ فِی سبیلِ اللهِ باَعظَمَ اَجراً مِمَن قَدَرَ فَعَفَ: لَکادَ العَفیفُ اَن یَکونَ مَلَکاً مِن المَلائِکَةِ.
مجاهد شهید در راه خدا اجرش بیشتر از کسی نیست که قدرت بر گناه دارد اما خویشتنداری می کند. چنین شخص خویشتنداری نزدیک است که فرشته ای از فرشتگان خدا باشد.
بله دوستان. حالا که قضیه معلوم شد، این گوی و این میدان. و از این داستان نتیجه می گیریم که در باغ هنوز هم باز است اما کو جویی همت که پا به اندرون نهد؟!
حیف که خیلیها این حرفها را نمی فهمند و این قرصها را نمی خورند و خود را بالا نمی کشند. البته تقصیر هم ندارند آخه چه داند آنکه اشتر می چراند؟! بعضیها مثل خرمگسند که گلاب به رویتان فقط می چسبند به عنبر نصارا. نه اینکه فکر کنی گل نیست، نه، آنها اصلا گل نمی فهمند که چیست!
امیدوارم که ماها از این کلام امیر کلام درس بگیریم و به هوش آییم. و از خدا خواهانم که جان ما را از خاک و خاکدان به افلاک پراند.
تو که این مطلب را خواندی، از امروز دیگر حجت برایت تمام است. فردا روز، نگویی که کسی به من نگفت. تصمیم بگیر جلوی خودت را بگیری و نفست را در مصاف گناه شهید کنی!
بسم الله؛ شهادتین بگو و آغاز کن.